bu hafta çook garip geçti. herşey birden değişti sanki. ne biliyim belki ben öyle düşünüyorum ama, neyin değiştiğini de tam bilmiyorum. ama bakış açım çok farklı. geçen hafta baktığım gibi bakamadım bu hafta hiçbirşeye.ama kafam yine karışık. yine hayat monoton. yine aynı çamurlu yolunda akıp gidiyor. tek fark yine benim. kendi kendime sorun çıkaran, bunalan, insanları ciddiye alan, onlardan ciddiyet bekleyen(yani ciddiyet derken..e bunu da açıklamayayım.anlayana artık) karşılığını bulamayınca onlara gözlerini kısıp şöyle bir bakan, kendi kendine sinirlenen, film olan....falan falan falan...hepsi benim. aynı filmin değişik versiyonlarını çekiyorum.heralde hayatım boyunca böööyle gidecek. ama yani mutsuz değilim. mutsuz olmayı haketmiyorum. ama bu "haketmiyorum" olumlu anlamda değil. yani haketmiyorum derken;beni mutsuz edecek pek bir olay yok çevremde.ama yine de ne yapıp yapıp bunalmayı,mutsuz olmayı beceriyorum. türümün tek örneğiyim,numuneyim.öyle işte garibim. hiç düzelemeyecek bir vakayım.insanım depresifim ve burdayım.devam ediyorum.hadi hayırlısı;hayat nereye akarsa oraya...nasıl olsa su kaldırır insanı bi taş bulup çarpana kadar sürüklenmeye devam öyleyse. ya saçmalığa bak nerdeyse o taşa çarpınca bile mutlu olacağım. yine güldüm kendime.