saat sabah 5.40. ben hala masamdayım.çalışma bahanesiyle oturduğum masamdan kalkamıyorum, yatağıma gidemiyorum. bilgisayarın başında çakılı kalmış oturuyorum.belim ağrıyor. dinlemediğim bir yığın grubun şarkısını indirdim.onları dinliyorum. bir yandan da maket yapıyorum. perdelerim kapalıydı, güneşin doğuşunu yine kaçırdım. artık birşeyleri kaçırmak istemiyorum. hiçbirşey için geç olmasını istemiyorum.fırsatları değerlendirmek istiyorum.yeni başlangıçlar yaptım hayatımda.ve bu başlangıçlar birçok isteğimi beraberinde getiricek.biliyorum.hissediyorum.son gün geldiğinde ya durun bi ben daha şunu yapmadım, gidemem demeyeceğim.işte bu yüzden bu başlangıç. hala bazı şeyler var-duygular, hisler tam adını koyamadım- sürekli bastırdığım.sakındığım. kendime bile açıklamaktan sakındığım, aslında cevabını bildiğim, ama savunma mekanizması adına oluşturduğum kocamann kalın duvarlar... ama bir bakıyorum ki, bu duvarlar beni korumuyor, onlar beni boğuyor, kısıtlıyor, sınırlıyor...çünkü öyle korkuyorum ki, duvarları her yönüme örüyorum, sonra bir bakıyorum 4 duvarın içindeyim... sıvalar kurumaya başlıyor, duvarlar sağlamlaşıyor ve kırılmaz hale geliyor. artık öyle kaçıyorum ki bazı şeylerden, rüyalarımı bile kontrol ediyorum neredeyse, hayal gücümü kısıtlamaya başlıyorum. ve yavaş yavaş o kutunun içinde kayboluyorum...ama işte 2 gün önce bunun farkına vardım. biri dışarıdan duvarımı tıklattı, "buranın bir kapısı yok mu nehir?" dedi. ben de tam o sırada zaten öyle bunalmıştım ki o koruduğunu sanan ama beni boğan duvardan, onu gerçekten kırmaya hazırdım. ama o duvar hala çok sert, zaman alacak onu kaldırmak. hala bastırdığım şeyler olacak, ta ki o duvar tamamen yıkılana kadar. ve ben bir daha öyle bir duvar örmemeye söz vereceğim kendi kendime. o zaman belki gözlerim daha çok parlayacak, o zaman belki güneşin doğuşunu kaçırmayacağım...duvarları tek başına yok etmek çok zor...sağol