Bir durgunluk var zihnimde.
Elime kalem almamanın durgunluğu.
Klavyenin soğukluğu.
Kafamda bir top var, gider yolunu tıkayan.
Anlamsız her şey.
Yaşananlar sanki bir garip,
benden uzakta, gerçekliğini yitirmiş.
Ben, sanki sabit bir noktadayım
etrafımdakiler aynı ray üzerinde dönüyor.
Kimsenin bir yere gittiği yok,
sanal bir hareketlenme yaratıyor sadece.
Bar kapısı gibi,
menteşesi sabit,
2 yöne salınıp duruyor biri geçtiğinde.
Ne gidenin arkasından koşturabiliyor,
ne gelenin masasına oturabiliyor,
ne de geçenin elini sıkabiliyor.
Ayık, ama farkında değil.
Bir donukluk var bende, hayra alamet değil.
Dağınık cümleler var, bitmemiş.
Her şey kendi çıkarım için bu aralar.
Sevmek bile bir garip; var olmadığını yalanlamak istercesine.